Elma Kokan Salon

“Işığı Arayanların Karanlık Yüzü”, kendi halinde olan insanlara yönelik bir kişisel gelişim kitabı. Ben kişisel gelişim kitaplarını takviye olarak alınan vitaminler gibi görüyorum. Eğer bünye aldıklarından, ihtiyacı olan vitamini alamıyorsa ne yapıyoruz gidip vitamin alıyoruz. Malum olduğu üzere, çoğu kadın kansız, haliyle takviye alması lazım, çoğu kadın B12 yoksunu haliyle leyla gibi dolaşıyor, canı leyla gibi dolaşmak istemeyen B12 vitamini alıyor. Kişisel gelişim kitapları da kişinin onda mevcut olmayan sosyal ya da psikolojik uyumları kazanmasını sağlamak üzerine yazılan kitaplar. “Kişi bir türlü mutlu olmayı beceremiyorsa ve mutlu olmayı istiyorsa bu konuda yazılmış, eşinin dostunun tavsiye ettiği ya da o dönem çok popüler olan kitabı alıyor, okuyor ve pü ff birden mutlu oluyor” demek isterdim ama ekseriyetle öyle olmuyor. Kişi kitabı okuyor ve ondaki kaynakların farkına varıyor ve durumunu değiştirmek ya da kaynaklarını artırmak için harekete geçmesi gerektiğinin farkına varıyor...

Gezi yazısı yazma keyfime karşı koyamadığım günlerdeyim. Gezi yazısı yazmayı gezmek kadar seviyor olabilirim. Bugünkü gezi yazım en sevdiğim ve hemen her sene gördüğüm Bursa. Yeşil Bursa, tarih dolu Bursa ve denizleri ve gölleri olan Bursa. Köy çocuğu olduğum için ailenin ilk çocuğu olduğum halde, doğum günüymüş, kucaklara alınan fotoğraflarmış gibi çocukluk, hatta genç kızlık anılarım yok. Ağlayarak yazmıyorum bunları, benim ailem de bilmiyordu, haliyle yok. Neyse ben lise sonda olduğum sene, teyzem ile Bursa’ya onun evine gittim. Onun benimle akran kızı ve oğlu vardı. Aylardan ağustos. Teyzemin kızı ve arkadaşları bana ilk doğum gününü büyük bir çınarın altında yaptılar. Daha doğrusu, hep beraber yaptık. O günden sonra her doğum günümü kendim organize ettim. Alışmamışım sürprize, ne edeyim. Bak şu Allah’ın işine, olayla ilgili tek resmim yok. Gidip o çınar ağacını bulsam ona sorsam mı, acaba onda resim var mı diye? Yıllar yıllar sonra, kız kardeşim Bursa’ya yerleşti ve 2000 yılından ...